عوارض بیش فعالی در کودکان
تعریف اختلال عدم توجه و بیش فعالی
اختلال عدم توجه و بیش فعالی (ADHD) یک بیماری مزمن است که میلیون ها کودک را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و ترکیبی از مشکلاتی مانند عدم توجه و تمرکز، بیش فعالی و رفتارهای تکانشی است.
کودکان مبتلا به ADHD ممکن است عزت نفس پایینی هم داشته باشند، روابطشان با دیگران آشفته بوده و عملکردشان در مدرسه ضعیف است .علائم این بیماری گاهی اوقات با افزایش سن کاهش پیدا می کند با این حال، برخی از افراد هرگز به طور کامل علائم ADHD را از دست نمی دهند و فقط یاد می گیرند که چطور آنها را کنترل کنند.
علائم اختلال عدم توجه و بیش فعالی
اشکال در توجه
خیال بافی
ناتوانی در دنبال کردن دستورالعمل های مشخص و گوش دادن به حرف های دیگران
اشکال در سازماندهی وظایف یا فعالیت ها
فراموش کاری به خصوص فراموش کردن وسایل مورد نیاز از جمله مداد، کتاب، اسباب بازی و...
ناتوانی در تمام کردن تکالیف مدرسه و...
زود ناراحت شدن و از کوره دررفتن یا پریشان شدن
ناتوانی در یک جا نشستن به مدت طولانی
پرحرفی بیش از حد
پریدن وسط حرف دیگران یا خراب کردن بازی های گروهی
ناتوانی در رعایت کردن نوبت
دلایل اختلال عدم توجه و بیش فعالی
علل بروز این بیماری تا حدودی ناشناخته است اما متخصصان نقش ژن ها را در این زمینه پررنگ می دادند.
ریسک فاکتورهای اختلال عدم توجه و بیش فعالی
سابقه خانوادگی بیش فعالی در اقوام درجه یک
تماس با توکسین یا سموم محیطی مانند سرب
مصرف بعضی دارو ها در دوران بارداری
نوشیدن الکل یا استعمال سیگار در بارداری
تماس با برخی مواد شیمیایی مانند بی فنیل های پلی کلرینه در بارداری
تولد به صورت نارس
عوارض اختلال عدم توجه و بیش فعالی در کودکان
بچه های بیش فعال اغلب نمی توانند آرام سر کلاس بنشینند و روی درسشان تمرکز کنند بنابراین موفقیت تحصیلی چندانی به دست نمی آورند.
بچه های بیش فعال بیش از دیگران توی دردسر می افتد، دچار سانحه می شوند و به خودشان آسیب می زنند.
بچه های بیش فعال عزت نفس پایینی دارند.
بچه های بیش فعال به سختی توسط گروه های دوستان وهم سالان پذیرفته می شوند.
بچه های بیش فعال بیش از سایرین در معرض گرایش به بزه کاری قرار دارند.
مشکلات روانی همراه با اختلال عدم توجه و بیش فعالی در کودکان
اختلالت یادگیری شامل اختلال در خواندن، فهمیدن و ارتباط برقرار کردن
اختلال اضطراب که باعث می شود این بچه ها بیش از حد نگران و عصبی باشند.
افسردگی که در کودکان بیش فعال شایع تر از بزرگسالان است.
اختلال دوقطبی که علاوه بر افسردگی باعث رفتارهای جنون آمیز هم می شود.
سندرم توره که نوعی اختلال عصبی است که خودش را با تیک های ماهیچه ای و صوتی نشان می دهد.
درمان های مرسوم اختلال عدم توجه و بیش فعالی در کودکان
درمان استاندارد ADHD در کودکان شامل دارو، آموزش و مشاوره است. این درمان ها می تواند بسیاری از علائم ADHD را تسکین دهند اما آنها را درمان نمی کند. در ضمن ممکن است کمی طول بکشد تا درمان های بیش فعالی روی کودک اثر کنند پس انتظار معجزه یک شبه نداشته باشید. در حال حاضر، داروهای محرک (روانی) معمولترین داروهای تجویز شده برای درمان ADHD هستند. به نظر می رسد داروهای محرک برای تقویت و برقراری تعادل سطح مواد شیمیایی مغز که انتقال دهنده های عصبی نام دارند کمک می کند. این داروها در بهبود علائم و نشانه های عدم توجه و بیش فعالی بسیار موثرند. از جمله این داروها می توان به ریتالین، دیگران، دگزامفتامین و... اشاره کرد که در دو فرم کوتاه و طولانی اثر موجودند. دیگر داروهای مورد استفاده در درمان ADHD شامل اتوموکستین و داروهای ضد افسردگی مثل بوپروپیون و دزیپرامین و... است.
کودکان مبتلا به ADHD اغلب باید از درمان های رفتاری و مشاوره، با یک روان پزشک، روان شناس، مددکار اجتماعی و... بهره مند شوند.
برخی از کودکان مبتلا به ADHD نیز ممکن است شرایط دیگر مانند اختلال اضطراب یا افسردگی داشته باشند که در این مورد هم رفتاردرمانی و مشاوره ضروری است.
نمونه هایی از این درمان ها شامل موراد زیر است:
رفتار درمانی: معلمان و والدین می تواند استراتژی های رفتاری رابه کودک آموزش دهند تا نحوه برخورد با شرایط دشوار را یاد بگیرند. این استراتژی ممکن است شامل سیستم های پاداش و... باشد.
روان درمانی: معمولا برا کودکان بزرگتر انجام می شود تا الگوهای رفتاری منفی و راه های مقابله با علائم بیماری خود را یاد بگیرند.
مهارت آموزی به پدر و مادر: این روش می تواند به پدر و مادر کمک کند تا راه های درک و راهنمای رفتار کودک را یاد بگیرند.
خانواده درمانی: خانواده درمانی می تواند به پدر و مادر و خواهر و برادر کودک کمک کند تا با با استرس زندگی با کودک مبتلا به بیش فعالی مقابله کنند.
درمان های جایگزین اختلال عدم توجه و بیش فعالی در کودکان
یوگا یا مدیتیشن: انجام روزانه تمرینات یوگا به طور منظم و یا استفاده از تکنیک های مدیتیشن و تمدد اعصاب ممکن است به کودکان کمک کند تا آرامش پیدا کنند و نظم و انضباط را یاد بگیرند.
رژیم غذایی مخصوص: اکثر رژیم های غذایی که برای ADHD تجویز می شود شامل حذف غذاهای قنددار و آلرژن مانند گندم، شیر و تخم مرغ است .برخی از رژیم های غذایی توصیه می کنند که رنگ های خوراکی مصنوعی و مواد افزودنی از برنامه غذایی کودک حذف شود. مصرف کافئین به عنوان یک محرک برای کودکان مبتلا به ADHD هم می تواند علائم را تشدید کند.
مکمل درمانی با ویتامین و مواد معدنی: در حالی که ویتامین ها و مواد معدنی برای سلامت عمومی مفید هستند، اما هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد مکمل های ویتامینی یا مواد معدنی می تواند علائم ADHD را کاهش دهد.
فرمولاسیون اختصاصی: این محصولات ترکیبی از انواع ویتامین ها، عناصر کم مقدار معدنی و... هستند که البته تحقیقات کافی در خصوص اثربخشی شان انجام نشده و به طور بالقوه می توانند مضر باشند.
اسیدهای چرب ضروری: این چربی ها که مهمترینشان اسید چرب امگا 3 است برای عملکرد درست مغز لازم است.