رفتار با کودک پرخاشگر

پرخاشگری در حقیقت واکنشی همراه با خشونت و آسیب رساندن به دیگران می باشد که در طی انجام آن ، شخص پرخاشگر سعی در بیان وجود مشکلی چه در ذهن خود و یا چه در محیط اطراف می کند. پرخاشگری در بین کودکان و نوجوانان یکی از شایعترین پدیده ها می باشد و پدران و مادران این دست فرزندان ، همواره دغدغه چگونگی رفتار با کودک پرخاشگر را دارند.

پرخاشگری زمانی بوجود می آید که کودکان نمی توانند احساسات خود را بویسیله کلام با دیگران به اشتراک بگذارند و سعی می کنند هیجانات درونی خود را با پرخاشگری خود نمایش دهند .

دلایل پرخاشگری در کودکان:

پرخاشگری کودکان می تواند عواملی بیرونی یا درونی داشته باشد و به مرور زمان این عوامل می تواند احساس عصبانیت و پرخاشگری را در کودک تقویت نمایند .

عوامل درونی پرخاشگری کودکان:

• استرس
• عدم موفقیت در انجام کارها
• ناتوانی در برقراری ارتباط با اطرافیان
• احساس گناه کودک و مقصر کردن خود در تمامی اتفاقات
• عوامل بیرونی پرخاشگری کودکان:
• تاثیر محیط زندگی در کودک و برخورد با جامعه خشمگین
• ساختار نادرست روابط خانوادگی
• مدرسه و قرار گرفتن در محیط های ناشناخته
• الگو گرفتن از ازاطرافیان بویژه پدران و مادران کودک

رفتار پرخاشگرانه در کودکان همواره به دو دلیل مشخص شکل می گیرد :

پرخاشگری ابزاری و پرخاشگری آسیب رسان.

پرخاشگری ابرازی: در این نوع پرخاشگری کودک تنها سعی می کند تا با نمایش پرخاشگرانه ، خود را به اهداف و مقاصد مورد نظر خود نزدیک تر کند .

رفتار هایی مثل فریاد کشیدن ، پرتاب کردن اسباب بازی ها ، برخورد های فیزیکی با والدین و تحت فشار قرار دادن آنها با ابزاری مثل غذا نخوردن و …. جلوه های از بیان نمایش ابزاری پرخاشگری می باشد .

پرخاشگری آسیب رسان: کودک به مرور زمان و در مواجهه با جامعه خشمگین و برخورد های نامناسب والدین ، پتانسیل بالایی برای رفتار های پرخشگرانه خود پیدا می کند و با توجه به شرایط کنونی و زندگی آپارتمانی ، محیط خانه و خانواده تنها جایی می باشد که کودکان در آن می توانند پرخاشگری خود را به نمایش بگذارد و در طی این پرخاشگری ، تنها سعی دارند تا این پتانسیل خود را تخلیه کنند و با اینگونه رفتار ها خشم و عصبانیت درونی خود را فروکش کنند .

چگونه با کودک پرخاشگر رفتار کنیم:

تجزیه و تحلیل کنید

یکی از راه‌های خوب برای حفظ ارتباط و درک نیازها و احساسات کودک این است که بدانید چه چیزی او را نگران کرده و سبب می‌شود که او به ابراز رفتار تندخویانه تمایل پیدا‌ کند. این رفتار ممکن است در هر کودکی متفاوت باشد. اکثر کودکان به هنگام گرسنگی تمایل به پرخاشگری و بدخلقی دارند، در حالیکه سایر کودکان ممکن است دچار خواب‌آلودگی یا یک خستگی و بی حوصلگی ساده شوند. در حالی‌که ممکن است برای‌تان امکان‌پذیر نباشد که به هر نیاز و خواسته‌ای پاسخ بدهید، می توانید همیشه سعی کنید که در امور مداخله و با ایجاد تغییرات مناسب به آرام کردن کودک، کمک کنید.

از گفتن «نه، نکن و بس کن» اجتناب کنید

این یکی از بهترین راه‌ها برای جلوگیری از بروز تندخویی در کودکان است. هرچند ممکن است دشوار باشد، اما وقتی صحبت از کنترل تندخویی فرزندتان می‌شود، این اساسی‌ترین قانونی است که مهارت ویژه‌ای در این حوزه به شما می‌دهد. لازم نیست که به هرچیزی بله بگویید و جواب مثبت بدهید، اما تلاش کنید از واژه‌های منفی‌ای که ممکن است کودک با شنیدن آنها احساس شکست‌ کند و تسلیم ناتوانی‌اش بشود، اجتناب کنید.

توجه کنید که مکالمه‌ی شما با کودکتان بر سر قشقرقی که به پا‌کرده نباید به یک مبارزه‌ی قدرت بدل بشود. وقتی در این مرحله دارید با کودکتان کنار می‌آیید باید ملایمت و ملاطفت کمتری نشان بدهید. به جای گفتن «نه، نمی‌خوام تو این کارو انجام بدی،» سعی کنید بگویید «دوست دارم اون کار رو به خاطر مامان انجام بدی».

ارتباط چشمی برقرار کنید

در این مرحله مهم است که تا سطح چشمان کودک خود خم شوید و پایین بیایید. بسیاری از محققان بر این باورند که افرادی که با دیگران ارتباط چشمی برقرار می‌کنند بر آنها تاثیر بیشتری خواهند گذاشت، و این دقیقا همان چیزی است که شما می‌خواهید از آن در ارتباط با کودکتان استفاده کنید. عادت‌هایی مثل با فریاد دستور دادن یا داد‌زدن از اتاقی دیگر به منظور جلب توجه کودکتان را ترک کنید. در عوض، خم شوید تا هم‌قد او شوید، به چشمانش نگاه کنید و با متانت و قاطعانه و با لحنی روشن، صحبت کنید و مراقب باشید خیلی ساده یا سخت‌گیرانه عمل نکنید.

به کودک زمان بدهید

اگر تشخیص دادید که فرزندتان رفتار نامناسبی دارد، به سرعت از او نخواهید که رفتارش را متوقف کند – زیرا او وسوسه خواهد شد که این رفتار را بارها و بارها تکرار کند! برای انتقال و جایگزینی هر فعالیت و رفتار دیگری به او زمان بدهید. ایده‌ی فوق‌العاده‌ی دیگر این است که اولتیماتوم و هشداری 5 دقیقه‌ای به او بدهید (در اینجا با متانت و با وقار باشید) تا گریه‌ی خود را پایان دهد یا دست از شلوغ کاری‌اش بردارد. آرامش داشته باشید – همه‌ی بچه‌ها خواستار توجه بسیار هستند، و اگر به آنها توجه نکنید، به طور خودکار به پرخاشگریشان پایان می‌دهند.

به کودک اجازه‌ی انتخاب بدهید

در مورد کودکانی که به دلیل کمبود قدرتشان پرخاشگری می‌کنند، این راه می‌تواند روش خوبی برای مقابله باشد. به جای سخنرانی برای کودک درباره‌ی اینکه چرا نباید این‌گونه رفتار کند، به او حق انتخاب بدهید. به جای اینکه از او بخواهید به رختخوابش برود، به او اجازه‌ی انتخاب بدهید؛ از او بپرسید «دوست داری اول مسواک بزنی یا لباس خوابتو بپوشی؟» به او اجازه بدهید که برای خودش تصمیمات کوچک بگیرد، یا وقتی برای خرید لباس و اسباب بازی بیرون می‌روید برای خودش انتخاب کند. در هر صورت اینکه او احساس می‌کند که قدرتی دارد سبب خوشحالی‌اش می‌شود.

بازی بسازید

بسیاری از بچه‌ها وقتی که می‌خواهند فعالیت‌های تکراری و روزمره‌ی زندگی را انجام بدهند، مانند حمام کردن یا مسواک زدن دندان‌ها، ممکن است پرخاشگری کنند. یکی از راه‌های خوبی که می‌تواند به کودک کمک کند تا هنگام انجام فعالیات‌های تکراری و روزمره از رفتار نامناسب دور بماند، این است که این فعالیت‌ها را برای او لذت‌بخش کنید. برای اینکه به او کمک کنید تجربه‌ی حمام لذت بخشی داشته باشد، برای او اسباب‌بازی‌های مخصوص حمام و صابون ارگانیک فانتزی تهیه کنید. در اینترنت به دنبال بازی‌های خوبی بگردید که بتواند حس انجام کارهای تکراری و روزمره را شبیه به حس زمان بازی کند. ایده‌ی خوبِ دیگر این است که اهمیت این فعالیت‌های تکراری و روزمره را به کودک خود آموزش دهید. برای او توضیح دهید که حمام‌کردن چگونه بدن را تمیز و با نشاط نگه می‌دارد، و مسواک زدن به او کمک می‌کند تا دندان‌هایش را سفید و درخشنده نگه دارد.

یک الگوی خوب باشید

مطلقا هیچ جایگزینی برای این یکی وجود ندارد! باور کنید یا نه، یکی از بهترین راه‌هایی که خطا هم ندارد، این است که برای کودکتان در نقش یک الگوی خوب عمل کنید. مطمئن باشید که با استفاده از این روش، دیر یا زود کودکتان درست رفتار خواهد کرد. ممکن است موقعیت‌های خاصی باشند که شما را تحت فشار و استرس قرار بدهند و باعث شوند که عصبانی شوید، داد بزنید و احساسات منفی از خود بروز بدهید. در چنین شرایطی آرامش‌تان را حفظ کنید. نخستین آموزگار هر کودکی پدر و مادر اوست، بنابراین مهم است که حداقل در حضور او به بهترین شکل ممکن رفتار کنید. به یاد داشته باشید که فرزندتان هر کاری را که انجام می‌دهید زیر نظر دارد و مشاهده می‌کند، و اگر ببیند که شما در هر شرایطی فردی منصف، آرام و مسوولیت‌پذیر هستید، این احتمال وجود دارد که او نیز پا جای پای شما بگذارد.

او را از محرک‌ها دور نگه دارید

سعی کنید از محرک‌های بالقوه‌ی اوقات‌تلخی و پرخاشگری پرهیز کنید. هر کودکی محرکی دارد؛ برای یافتن آن شما فقط باید با دقت رفتار او و شرایط را مشاهده و بررسی کنید. برای کودکان کم سن و سال‌تر، غذا و خواب محرک‌های شایع هستند، بنابراین مطمئن شوید که فرزندتان به‌خوبی غذا می‌خورد و شب‌ها نیز خوب می‌خوابد. برای کودکانی که بزرگتر هستند، یک راه مقابله‌ی سریع وجود دارد؛ فقط بگویید، «من متوجه شدم که توی مدرسه دعوا کردی، اما به خودت سخت نگیر، خیلی زود همه چی رو به راه میشه.» همچنین می‌توانید راه‌های دیگری را به کودکتان برای کنترل بدخلقی‌اش پیشنهاد دهید. برای نمونه، اگر کودک شما چیزی خواسته که نمی‌خواهید آن را برایش بخرید، فقط از او بخواهید که با اسباب‌بازی دیگری بازی کند یا او را با فعالیت‌های دیگری سرگرم کنید.

کنترل‌تان را از دست ندهید

وقت‌هایی هست که ممکن است فرزندتان خیلی غیرقابل تحمل شود و اذیت کند و کنترل او سخت شود، در این شرایط مهم نیست که چه اتفاقی افتاده است. سعی کنید کنترل‌تان را از دست ندهید، چون این رفتار همان چیزی است که کودک را وادار خواهد کرد که کارش را حتی بیشتر از قبل تکرار کند. به یاد داشته باشید که نگرانی و اضطراب مسری است، پس در طول این مدت آرامش‌تان را حفظ کنید. از اینکه به راحتی تسلیم خواسته کودکتان شوید اجتناب کنید، مخصوصا اگر این دقیقا خواسته‌ی اصلیِ او نیست. شرایط کنترل اوضاع را فراهم کنید، اما از راه درست و با استفاده از روش درست. اجازه بدهید که او بداند فرد مسئول و تصمیم‌گیرنده شما هستید، اما برای نظر او هم ارزش قائلید. به خاطر داشته باشید که این زمانی است که دارید رفتار کودکتان را برای آینده شکل می‌دهید، بنابراین مطمئن شوید که کاملا قاطعانه و با وقار و متانت با او برخورد می‌کنید.

خودتان را ارزیابی کنید

به عنوان والدین کودک، خوب است که همیشه خودتان و رفتارتان را ارزیابی و تجزیه و تحلیل کنید. آیا جایی بوده که کم بیاورید؟ آیا فشار و حجم کار زیاد باعث شده است که برای کودکتان هیچ وقتی نگذارید؟ و این احتمالا باعث شود که کودکتان مدت کوتاهی درهم بریزد و برای جلب توجه شما تلاش کند. به یاد داشته باشید، مسئولیت کودکتان با شماست و شما باید برای او وقت بگذارید، رابطه‌ای پایدار و مستحکم و دوستانه با او ایجاد کنید تا کاری کنید که از شما اطاعت کند. به عنوان والدین فرزندتان، باید تکیه گاهی محکم برای روزهای سخت باشید؛ اگر آرامش‌تان را حفظ کنید، همه چیز به طور خودکار آرام خواهد شد.

با او همدل باشید

به جای اینکه احساس شکست کنید و خود را بشکنید و با خودتان فکر کنید که من بیشتر از این نمی‌توانم اینگونه رفتار کنم، در به کارگیری روش و رویکردتان برای بزرگ کردن فرزندتان شجاعت به خرج بدهید. همچنین، وقتی که کودکتان در حال پرخاشگری است، می‌توانید دلسوزانه به سمت او بروید و بگویید «عزیزم درک می‌کنم که اونو می‌خوای، پس سعی می‌کنیم تا اونو دفعه بعد بگیریم… باشه عزیزم؟» فرزندتان را با یک نام خودمانی صدا بزنید، اسمی که به طور ویژه برای او انتخاب کرده‌اید و تاثیر ویژه‌ای هم بر او دارد. در واقع فرزند شما باید متوجه شود و درک کند که شما برای احساسات او ارزش قائلید، اما نهایتا شما هستید که تصمیم می‌گیرید.