خشونت و پرخاشگری در اسکیزوفرنی

اسکیزوفرنی (شیزوفرنی) نوعی اختلال روانی شدید و مزمن است که بر نحوه تفکر، احساس و رفتار فرد تاثیر می گذارد.معمولا در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی ظاهر میشود از مشخصات آن میتوان به وهم ، توهم و مشکلات شناختی دیگر اشاره کرد.  در افراد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی، مرز بین واقعیت و توهم از بین می رود و به نظر می رسد که این افراد دیگر قادر به تشخیص واقعیت نیستند. اگرچه اسکیزوفرنی اختلال متداولی نیست ولی علائم آن موجب می شود تا فرد از انجام امور روزانه خود کاملا ناتوان شود. اسکیزوفرنی اغلب میتواند یک مشکل مادام العمر باشد.

اسکیزوفرنی و خشونت

افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به ندرت به خود آسیب می‌رسانند در مقابل آسیب به دیگران. خشونت از علائم اسکیزوفرنی نیست. رسانه‌های خبری و تفریحی تمایل به ارتباط با بیماری‌های روانی مثل اسکیزوفرنی و جرایم خشونت‌آمیز دارند. اکثر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی گرچه نسبت به دیگران رفتارهای پرخاشگرانه ندارند اما از جامعه رانده شده و تنها گذاشته می‌شوند. سوء‌ مصرف الکل و مواد مخدر ریسک خشونت را در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی افزایش می‌دهد خصوصا اگر بیماری درمان نشده باشد اما در افراد غیرمبتلا به بیماری‌های روانی هم بالا می‌برد. سوء‌ مصرف مواد مخدر (مواد مخدر خیابانی و الکل) میزان خشونت در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی و همچنین در افراد سالم از نظر روانی را به طور چشم‌گیری بالا می‌برد. افراد با علائم پارانوئید و روان‌پریشی که در صورت عدم ادامه‌ی درمان با دارو بدتر می‌شوند، برای انجام رفتارهای پرخشونت ریسک بالاتری دارند.

عوامل پیشگویی‌کننده‌ی خشونت

شایع‌ترین نوع خشونت در اسکیزوفرنی، خشونت به نفس است، معمولا به صورت خودکشی. اما خشونت نسبت به دیگران در مواردی که فرد به شدت هذیان دارد و سابقه‌ی خشونت دارد، علامت غیرشایعی نیست. سه علامت پیش‌بینی‌کننده‌ی اولیه و سه علامت پیش‌بینی‌کننده‌ی کمتر شناخته شده، وجود دارد:

• مهم‌ترین آنها سابقه‌ قبلی خشونت است؛ این بارزترین پیش‌بینی‌کننده‌ است که ارتباطی به سلامت روان فرد ندارد. در تلاش جهت پیش‌بینی رفتارهای پرخاشگرانه‌ در اسکیزوفرنی در آینده، تاریخچه‌ی فرد تنها و مهمترین بخش از اطلاعات است.
• دومین عامل پیش‌بینی‌کننده، سوءمصرف مواد مخدر و الکل است و در هر وضعیت روانی صدق می‌کند. بین اسکیزوفرنی، سوءمصرف مواد مخدر و خشونت ارتباط بارزی وجود دارد.
• سومین عامل مهم پیش‌بینی‌کننده‌ عدم ادامه‌ی درمان و مصرف داروهاست. کسانی که داروهای تجویز شده را مصرف نمی‌کنند بیشتر در متمایل به ارتکاب جرایم خشونت‌آمیز هستند.
• فاکتور دیگری که احتمالا در پیش‌بینی ارزشمند است، نوع خاصی از هذیان است که در افراد مبتلا به درجات شدید بیماری روانی شایع است.

متخصصین فرضیه‌ای با قدمت بر اساس تجربیات دارند که افراد با هذیان‌های پارانویید بیشتر در معرض اعمال خشونت هستند.
مطالعات نشان داده‌اند که ارتباط بین هذیان‌های پارانویید و خشونت کمتر ارتباطی مستقیم است. گزارش شده است که پیش بینی‌کننده‌های قوی برای خشونت در افراد مبتلا به بیماری‌های روانی به این صورت است که احساس می‌کنند دیگران قصد آسیب به آنها را دارند یا ذهنشان بوسیله‌ی نیروهای خارجی تحت کنترل است یا افکاری از بیرون در سرشان گذاشته می‌شود.

آخرین فاکتوری که خشونت را پیش‌بینی می‌کند، نوع خاصی از توهم است. توهم‌های شنوایی که طی آن صداهایی به فرد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌گوید که چه کاری انجام داد یا مجبور به انجام خشونت می کند.